Sakrament namaszczenia chorych

Sakrament namaszczenia chorych

Namaszczenie chorych to sakrament ustanowiony przez Jezusa Chrystusa. Ewangelia według św. Marka mówi o posłanych przez Jezusa apostołów: Wyrzucali też wiele złych duchów oraz wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali (Mk 6, 13), a św. Jakub apostoł pisze: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5, 14-15).  

Osoby, który należy udzielać namaszczenia chorych (Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 1004-1007).

- Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu, znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości.

- Sakrament ten wolno powtórzyć, jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze.

- W wątpliwości, czy chory osiągnął używanie rozumu, czy poważnie choruje albo czy rzeczywiście już umarł, należy udzielić tego sakramentu.

- Sakramentu należy udzielać chorym, którzy - będąc przytomni na umyśle - przynajmniej pośrednio o niego prosili.

- Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim.

Chorych, z posługą sakramentalną, odwiedzamy w pierwszy piątek miesiąca. W nagłych przypadkach w każdym innym czasie.

Przy zgłoszeniu chorego należy określić jego stan zdrowia (zwłaszcza, czy jest w stanie przyjąć Komunię świętą).

W pierwsze piątki w domu chorego należy przygotować: stół nakryty białym obrusem, krzyż, świece, kropidło, wodę święconą, szklankę z wodą i talerzyk z watą.

Zachęca się, aby wszyscy obecni w domu wzięli udział w modlitwie.