Wola Boża

Wola Boża

(za: "Cuda i łaski Boże", miesięcznik rodzin katolickich, 2006/1)

 

Był rok 1994. Miałam 40 lat, kiedy po raz kolejny znalazłam się w stanie błogosławionym. Na jesieni byłam na przełomie piątego i szóstego miesiąca ciąży - opowiada Elżbieta.

Z powodu żylaków pani Elżbieta nosiła na nogach specjalne, gumowe rajstopy. Pewnego grudniowego wieczoru kobieta jadła kolację z dwójką swoich małych dzieci - 5-letnim Kubą i 7-letnią Bettiną. Podczas nalewania herbaty do termosu oblała się wrzątkiem. Wrząca woda oparzyła jej nogę. Przestraszyła się. Bała się żeby związane z tym przeżycie nie zaszkodziło jej noszonemu pod sercem dziecku. Pani Elżbieta szybko zdjęła rajstopy. Przypomniała sobie wówczas o bandażu z Gietrzwałdu podarowanym jej przez brata, który był księdzem ze zgromadzenia Kanoników Regularnych Laterańskich.

Przestraszona kobieta straciła głowę. - Wszystko źle zrobiłam, posmarowałam oparzenie tłustym kremem, a potem zawinęłam nogę tym bandażem - opowiada.

Kiedy mąż wrócił z pracy na budowie opowiedziała mu o przykrym zdarzeniu. - Pokazałam oparzoną nogę. Oparzenie wyglądało okropnie - wokół "oślizłej" skóry zrobił się duży pęcherz z żółtym ropnym naciekiem.

Mąż trochę się zdenerwował - chciał mnie wieźć na pogotowie, bał się, że wywiąże się jakieś zakażenie albo nawet coś gorszego. Wyperswadowałam mu to. Dzieci zaczęły dotykać "bąbla" i zorientowałam się, że to mnie wcale nie boli. Jakby to nie była moja noga. Powiedziałam mężowi, że chyba już Matka Boża przez ten bandaż tak zadziałała, że mnie to nie boli, więc na pewno nic się nie stanie. Zostawiłam bandaż na dłuższy czas i nic z tą nogą nie robiłam. Nie szłam do żadnego lekarza. Ranę po oparzeniu miałam przez długi czas, ale się w końcu zagoiła. Został po niej tylko ślad na skórze.

19 marca 1995 r. Z nowo narodzoną Oliwią.

- Działałam wtedy w szkolnym komitecie w szkole parafialnej. Jednym z członków tego komitetu był pewien pan, który nawrócił się dopiero jako dorosły. Opowiedziałam mu o oparzeniu. Zapytałam co sądzi o tym, że Pan Bóg mnie uzdrowił ale zostawił ślad. Dodałam, że jeśli byłoby to efektem jakiegoś nadzwyczajnego uzdrowienia, powinno chyba wszystko zniknąć. - Gdybyś nie miała śladu nikt by nie uwierzył, że oparzenie było takie poważne. Zabrał ci ból, żebyś nie musiała tego czuć, ale zostawił ten ślad jako dowód - stwierdził zapytany mężczyzna. 

Historia z oparzeniem okazała się jednak w sumie jedynie mało znaczącym preludium prawdziwych kłopotów. - Pod koniec stycznia - pomiędzy siódmym a ósmym miesiącem ciąży - nagle, nie wiadomo z jakich powodów, pękło mi płuco. Po łacinie choroba ta brzmiała bardzo groźnie -pneumothorax. Po prostu pękł pęcherzyk w płucu i płuco zwinęło się jak przekłuty balon. Czułam w nim kłucie, jakby ktoś dźgał je nożami.

- W dzień kiedy to się stało, byliśmy na jasełkach w parafii. W czasie drogi do domu źle się poczułam. Rano nie mogłam się już ruszyć. Mąż zadzwonił po pogotowie i zabrano mnie do szpitala. Ponieważ byłam w ciąży, lekarze nie chcieli robić żadnych zdjęć rentgenowskich, dawali antybiotyki ale nie pomagały. Po trzech tygodniach pobytu w szpitalu zrobili jednak zdjęcie rentgenowskie. Przejmowałam się bardzo co stanie się z dzieckiem. Byłam pod tlenem miałam 90 % dotlenienia, bałam się, że dziecko urodzi się kalekie.

- Rozpoczął się wtedy wielki "szturm do nieba", modlili się parafianie z mojej parafii, przyjechał mój brat ksiądz. Przez cały czas pokładałam ufność w Bogu. "Panie Boże i Matko Boża Gietrzwałdzka miejcie mnie w swojej opiece" - powtarzałam. W szpitalu stwierdzono że jest to pęknięcie, zrobiono drenaż do płuc. Nastąpił moment krytyczny. W pierwszy piątek miesiąca. zaczęłam się dusić, czułam jakby powietrze przechodziło mi przez żołądek a nie przez płuca. "Wola Boża" - powiedziałam sobie. Bardzo bałam się jednak o dzieci, o to co nimi będzie. Kryzysowa noc minęła, i na drugi dzień było już lepiej. Powoli wracałam do zdrowia. Za niecały miesiąc miałam rodzić, i lekarze powiedzieli, że nie mogę normalnie rodzić, tylko trzeba zrobić cesarskie cięcie. Bali się żeby wysiłek związany z porodem nie spowodował ponownie uszkodzenia płuca. Bardzo o wszystko przeżywałam. Jedna z pielęgniarek widząc moje zapłakane oczy pocieszyła mnie że "Pan Pan Bóg nie zostawi mnie samej". Dodała mi tym wiele sił, wiele otuchy.

Przy gietrzwałdzkim źródełku.

Nadszedł 19 marzec - dzień porodu. Oliwia urodziła się siłami natury i nic złego się przy tym nie stało. Nie trzeba było stosować ani cesarki ani porodu próżniowego. Miałam jedynie miejscowe znieczulenie i byłam całkiem przytomna. Mąż był przy porodzie. Córka urodziła się zdrowa, miała 10 punktów w skali Apgar. Jeszcze przed porodem obiecałam: "Matko Boża, jeżeli to dziecko się urodzi to przyjedziemy do Gietrzwałdu podziękować za jej życie. I tak się stało. Kiedy Oliwia miała 5 miesięcy pojechaliśmy z całą rodziną do Gietrzwałdu.

- Pewnego dnia pisałam do parafialnej gazetki artykuł o Giannie Berettcie Molli. Uderzyło mnie to, że historia jej życia była tak bliźniaczo podobna do mojej. Zgadzały się nawet daty - tylko to co mnie spotkało wydarzyło się 40 lat później. W takim samym wieku wyszłyśmy za mąż, też miała historię z dzieckiem, tylko mnie Pan Bóg przy życiu zatrzymał a ona to życie ofiarowała. Od tej pory stałam się czcicielką tej świętej.